In september 2016 heb ik besloten het Pieterpad te wandelen. Samen met mijn broer. Dit pad is vijfhonderd kilometer lang en begint in Pieterburen in Groningen en eindigt op de Pieterberg bij Maastricht. We zijn na elf wandeldagen in Hellendoorn aangekomen. We hoeven nog maar 300 kilometer te wandelen. Als we in dit tempo doorgaan zijn we in 2026 in Maastricht!

Het is 10 juni 2018 en stralend weer. We staan aan de vooravond van een van de warmste en droogste zomers die Nederland gekend heeft. En wij, twee zachtaardige broers uut De Voart, zullen even laten zien wat we kunnen. We zijn voornemens 16 hele kilometers te gaan wandelen. Zachtaardig, hoor ik jullie denken. Ja, want laten we eerlijk zijn: wandelen is vooral iets voor vrouwen. En dan nog geen eens jonge vrouwen. Nee, de meeste wandelaarsters zijn vrouwen die al in het bezit zijn van het ‘menopauze certificaat’ en een BMI hebben, dat vaak hoger is dan hun leeftijd. Maar wij kunnen het prima vinden met deze vrouwen. We passen ons naadloos aan. We hebben vaak dezelfde interesses: hersengymnastiek, Rummikub, sokken stoppen, breien en borduren. We roddelen dat het een lieve lust is en zeiken net zo hard mee over het weer.  ‘t is in Nederland toch altijd te koud, te nat of te benauwd….

Maar goed, vandaag lopen we in westelijke richting Hellendoorn uit naar Nijverdal, via de Hellendoornsche Berg lopen we naar het Ravijn. We kruizen hier het spoor en de tunnel. Hier begint mijn wegenbouwers hart extra te kloppen. Het eindigt bijna met een stilstand. Want de aanleg van deze tunnel is er echt één uit het boekje. Eerst twintig jaar steggelen met de bewoners over het tracé van de tunnel en of iedereen het eens is met de plannen. Vervolgens tien jaar aan het uitvoeren, waarbij de aannemer weer ouderwets in het megacontract was gestonken. Toen nog een paar jaar procederen en vervolgens is het geheel opgeleverd. En daarna waren er telkens storingen in het systeem. Geweldig. Maar wij wandelen stoïcijns verder.

Via het Werkkamp Twilhaar en de schaapskooi beklimmen we de Haarlerberg, ook onderdeel van de Sallandse Heuvelrug. Na deze berg lopen we een stuk over het Landgoed de Noetselenberg. Met nog een paar kilometer te gaan, krijgen we de laatste berg. De Holterberg, bekend bij de wielerfanaten. Aan de zuidkant van de berg hebben ze na jaren weer geïnvesteerd. Hier zitten nu diverse leuke restaurants en hotels. Een paar jaar geleden waande je hier nog in het Oostblok. Kun je zien wat een likkie verf kan doen.

Voordat we aan het bier kunnen, zien we vanaf een uitkijkpunt op de Holter Enk nog een graancirkel. Dat de ‘aliens’ ook slechte dag hebben, bewees deze graancirkel. Wat een draak van een graancirkel.

Hier de link naar de vorige wandeling: Pieterpad Ommen – Hellendoorn