Zoals een aantal weken geleden aangegeven wil ik een feuilleton gaan creëren, door mijn ervaringen als stagiair aan het papier toe vertrouwen. Het is weliswaar een aantal jaren geleden dat ik stagiair was. Maar het was een mooie tijd, die ik mij nog als de dag van gisteren kan herinneren. Ik was student civiele techniek (in de volksmond: grond- weg en waterbouw) en hunkerde naar het werkende bestaan. Vorige keer had ik mijn sollicitatiegesprek en nu zou ik daadwerkelijk beginnen. De maatschappij in, kijken hoe de proletariërs het er afbrengen.
Ik kwam buiten te werken bij een ploeg stratenmakers. In Groningen noemen ze dat ook wel stroot’nmokers. Ik had van medestudenten gehoord dat stratenmakers bekend staan als een stel ruwe bolsters. Ik paste er daarom niet helemaal tussen: haar in de scheiding, lakschoentjes, handen schoon, broodtrommeltje van Garfield en een liga voor tussen de middag. Zij daarentegen: vette bos haar met een jaren ’80 mat, klompen aan, handen zo groot als mijn voeten en geld voor een vette hap tijdens de schaft. Ik zag dat ze me argwanend aankeken. Ik moest iets doen om ertussen te komen… Ja ik wist het: mannenpraat, dat was de oplossing! Ze hadden het over vroeger, over zware tijden. Dus ik met de stoerste stem die ik in me had:
Zwoare tied’n ? Proat mij niet van zwoare tied’n. Het invoeg’n van de Chinese muur dat war’n pas zwoare tied’n. Ze keken me aan en hun gezicht vertrok. Gelukkig! Ze begonnen voorzichtig te lachen. Ik stelde me voor als de nieuwe stagiair.
Zo, dan konden we nu aan het werk. Als eerste mocht ik met de kruiwagen in de weer. De voorwerker gaf mij de opdracht om een kuub (m3) straatzand van de bult te halen. Na twee kruiwagens dacht ik klaar te zijn, dus bleef ik wachten. De voorwerker kwam eraan en vroeg me of ik wist hoeveel kuub zand er in één kruiwagen gaat. Ongeveer een halve zei ik vol trots. Een kruiwagen was volgens mij ongeveer een meter lang, een halve meter breed en een meter diep. Dat was dus ongeveer een halve kuub. Ze zouden trots op mij zijn: nog geen halve dag aan het werk en nu al zo’n groot praktisch inzicht. Ja, ik zou het ver gaan schoppen. Maar aan het gelach te horen zat ik er naast. En goed ook: er blijken ongeveer 11 tot 12 kruiwagens in een kuub te gaan. Net zoals er ongeveer 45 klinkers in een vierkante meter gaan. En net zoals er twee kroketten, een patatje met, twee ballen gehakt en die frikadellen speciaal in de middagpauze in een stratenmaker gaan.
Het viel mij op, dat er na de pauze nog harder werd gewerkt dan ervoor. Om half drie hadden we de gewenste dagproductie dan ook al gehaald. De mannen pakten in om ’s avonds ook nog te gaan werken, zoals ze zeiden. Dit waren hele goede voor de baas. De hele dag al hard werken, om dan ’s avonds nog even wat extra meters te maken. Maar deze extra meters maakten ze niet voor de baas vertelden ze me. Dat was om “het leven wat draaglijker te maken”. Toen ik zei, dat het enige wat ze zouden dragen over een paar jaar, een onmenselijke pijn zou zijn, kwamen de 4 stratenmakers wel heel dreigend op mij af…. Ik probeerde het nog te redden door te zeggen dat ze in ieder geval al vroeg van hun oude dag konden genieten. Ook dat schoot in het verkeerde keelgat, dus zette ik het op een lopen.
Ik heb het nog een aantal weken kunnen rekken bij de stratenmakers. Aangezien ik nogal atechnisch bleek te zijn -ik kan een maandverband nog niet onderscheiden van een halfsteensverband- gaven de stratenmakers me klusjes, zodat ik toch wat te doen had. Je weet wel, van die standaard stage-klusjes. Ik mocht namelijk van alles halen: plintentrapjes, rubberen flut gutsen en een kubieke meter doorzichtige lucht. Maar toen ik na een aantal weken geen van deze voorwerpen gevonden had, was het volgens de voorwerker tijd om mijn talenten ergens anders te gaan vertonen. Ik zou naar binnen gaan: de calculatie zat te springen om een pientere student…….
MANNENPRAAT 