In september 2016 heb ik besloten het Pieterpad te wandelen. Samen met mijn broer. Dit pad is vijfhonderd kilometer lang en begint in Pieterburen in Groningen en eindigt op de Pieterberg bij Maastricht.
We lopen op 4 en 5 mei, een paar maand geleden. Aangezien de weekeinden al ruim van te voren worden gepland, hebben we deze keer pas laat in de gaten dat we op bijzondere dagen aan het wandelen zijn. Dodenherdenking en Bevrijdingsdag. Het wordt nog gekker als we kijken waar we een hotel hebben geboekt. In Duitsland: Elten. Of all places. We zullen kijken hoe dit avontuur weer af loopt.
Eerst hebben we het druk zat met het overwinnen van andere elementen. De natuur, het is wat regenachtig. De hele dag trekken buien onheilspellend over. Ik was goed voorbereid met mijn regenjas, maar mijn broer is een echte poncho-man. Ik noem hem ook wel El Poncho. Elke keer is het weer hetzelfde liedje. Hij trekt hem altijd precies in de eerste bui aan. Dat ding waait dan alle kanten op, hij krijgt hem daarna niet fatsoenlijk aan. Terwijl het met bakken uit de hemel komt heeft hij twee stroken plastic langs zijn lijf, waar de regen vrij spel heeft. Pino in de Poncho. Leve de Action!
Zoals gewoonlijk starten we, waar we de vorige keer zijn geëindigd. We lopen aan de westzijde van Gaanderen naar de Oude Ijssel. Bij het sluisje komt het met bakken uit de lucht. Net voor Braamt kunnen we in een hooischuur even wat opwarmen. Zelf even wat koffie maken. Maar waar zijn de koffiefilters? In geen velden of wegen te bekennen. Dan ontwaakt de oermens in ons. Als echte survival mannen gaan we op zoek. Naar WC-papier. In onze tas. Want elke echte survivor heeft WC-papier (extra zacht, 5-laags) bij zich, mocht de nood aan de man komen. In dit geval zal het toiletpapier dienen als filterzakje. Anderhalf uur later en drie lauwe bakken drap-koffie verder, vervolgen wij onze Ultimate Survival. PS: bij opruimen van onze rotzooi zagen we dat de filterzakjes gewoon netjes in een kastje stonden….
Na Braamt gaat het direct los. Direct worden onze kuiten en hamstrings op de proef gesteld. De Hettenheuvel is een voorbode voor de heuvels die we de rest van de dag op en af gaan. Na vijf kilometer lopen we Duitsland in. Ook hier gaat het verder met heuvels. We zien in de verte de kerk die we de hele dag al zien: De St Vitus kerk in Hoch Elten. We lopen nog iets verder naar Elten. Ons slaapadres is bij Hotel Waanders, maar eerst nemen we een Krombacher Weissen in de Raststuben. Bij Manuela, een nieuwe vriendin. Manuela lijkt ons, met elke halve liter die ze ons brengt, steeds leuker te gaan vinden. En dat is insgelijks. Een paar halve liters later, zingen wij het lied van Jacques Herb uit volle borst. Op naar het Hotel. Het hotel wordt gerund door Theo. En Theo heeft geen zin meer in hotels runnen. Dat zie je aan alles. Dus straffen we Theo, door niet bij hem te eten. We frissen ons op en gaan terug naar Manuela. Op naar de schnitzels. En welke schnitzel neem je daar? Manuela’s Traum natuurlijk! Naast de champignons en uien was deze schnitzel overladen met Hollandaise saus en kaas. Wat een machtig ding was dat! Nu snapten wij de flinke rondingen van Manuela. Als we hem helemaal had opgegeten, hadden ze twee extra dode kunnen herdenken. Dodenherdenking ging overigens goed. Hoewel we in Duitsland waren, zaten er voornamelijk Nederlandse gasten. Dus om strak 20.00 uur zijn we even stil geweest.
De volgende dag zijn we al weer op tijd bij het ontbijt. Honger hebben we nog niet. Op die schnitzel kun je het Pieterpad in één keer uitlopen. Vandaag lopen we langs de Boven Rijn. We zijn figuurlijk, maar ook letterlijk bevrijd. Letterlijk bevrijd van de heuvels. Via Spijk lopen we naar Tolkamer, het voormalige douanedorp. Daar even een bakkie koffie boven aan de dijk en vervolgens met het pondje naar Millingen aan de Rijn. Na Millingen lopen we weer een stuk over de grens. Aangezien we geen zin meer hebben in woordgrapjes nemen we juist geen koffie in Leuth, maar lopen we Duitsland weer in. Eensgezind marcheren we Zyfflich in. Ze vroegen ons daar nog hoeveel kilometer we ongeveer hadden gewandeld. 40-45, was het antwoord.
En nog 190 kilometer te gaan tot Maastricht.
MANNENPRAAT 