Alle berichten door Mannenpraat

DE 'B' LIST, Pieterpad

Pieterpad dag 16 en 17: Gaanderen – Zyfflich

Een reactie plaatsen

In september 2016 heb ik besloten het Pieterpad te wandelen. Samen met mijn broer. Dit pad is vijfhonderd kilometer lang en begint in Pieterburen in Groningen en eindigt op de Pieterberg bij Maastricht. 

We lopen op 4 en 5 mei, een paar maand geleden. Aangezien de weekeinden al ruim van te voren worden gepland, hebben we deze keer pas laat in de gaten dat we op bijzondere dagen aan het wandelen zijn. Dodenherdenking en Bevrijdingsdag. Het wordt nog gekker als we kijken waar we een hotel hebben geboekt. In Duitsland: Elten. Of all places. We zullen kijken hoe dit avontuur weer af loopt.

Eerst hebben we het druk zat met het overwinnen van andere elementen. De natuur, het is wat regenachtig. De hele dag trekken buien onheilspellend over. Ik was goed voorbereid met mijn regenjas, maar mijn broer is een echte poncho-man. Ik noem hem ook wel El Poncho. Elke keer is het weer hetzelfde liedje. Hij trekt hem altijd precies in de eerste bui aan. Dat ding waait dan alle kanten op, hij krijgt hem daarna niet fatsoenlijk aan. Terwijl het met bakken uit de hemel komt heeft hij twee stroken plastic langs zijn lijf, waar de regen vrij spel heeft. Pino in de Poncho. Leve de Action!

IMG_5308
EL PONCHO

Zoals gewoonlijk starten we, waar we de vorige keer zijn geëindigd. We lopen aan de westzijde van Gaanderen naar de Oude Ijssel. Bij het sluisje komt het met bakken uit de lucht. Net voor Braamt kunnen we in een hooischuur even wat opwarmen. Zelf even wat koffie maken. Maar waar zijn de koffiefilters? In geen velden of wegen te bekennen. Dan ontwaakt de oermens in ons. Als echte survival mannen gaan we op zoek. Naar WC-papier. In onze tas. Want elke echte survivor heeft WC-papier (extra zacht, 5-laags) bij zich, mocht de nood aan de man komen. In dit geval zal het toiletpapier dienen als filterzakje. Anderhalf uur later en drie lauwe bakken drap-koffie verder, vervolgen wij onze Ultimate Survival. PS: bij opruimen van onze rotzooi zagen we dat de filterzakjes gewoon netjes in een kastje stonden….

IMG_5313
Ultimate Survivor zoekt naar WC Papier

Na Braamt gaat het direct los. Direct worden onze kuiten en hamstrings op de proef gesteld. De Hettenheuvel is een voorbode voor de heuvels die we de rest van de dag op en af gaan. Na vijf kilometer lopen we Duitsland in. Ook hier gaat het verder met heuvels. We zien in de verte de kerk die we de hele dag al zien: De St Vitus kerk in Hoch Elten. We lopen nog iets verder naar Elten. Ons slaapadres is bij Hotel Waanders, maar eerst nemen we een Krombacher Weissen in de Raststuben. Bij Manuela, een nieuwe vriendin. Manuela lijkt ons, met elke halve liter die ze ons brengt, steeds leuker te gaan vinden. En dat is insgelijks. Een paar halve liters later, zingen wij het lied van Jacques Herb uit volle borst. Op naar het Hotel. Het hotel wordt gerund door Theo. En Theo heeft geen zin meer in hotels runnen. Dat zie je aan alles. Dus straffen we Theo, door niet bij hem te eten. We frissen ons op en gaan terug naar Manuela. Op naar de schnitzels. En welke schnitzel neem je daar? Manuela’s Traum natuurlijk! Naast de champignons en uien was deze schnitzel overladen met Hollandaise saus en kaas. Wat een machtig ding was dat! Nu snapten wij de flinke rondingen van Manuela. Als we hem helemaal had opgegeten, hadden ze twee extra dode kunnen herdenken. Dodenherdenking ging overigens goed. Hoewel we in Duitsland waren, zaten er voornamelijk Nederlandse gasten. Dus om strak 20.00 uur zijn we even stil geweest.

5891a7aa-2a43-4d9a-85d7-f88a2df9a022

De volgende dag zijn we al weer op tijd bij het ontbijt. Honger hebben we nog niet. Op die schnitzel kun je het Pieterpad in één keer uitlopen. Vandaag lopen we langs de Boven Rijn. We zijn figuurlijk, maar ook letterlijk bevrijd. Letterlijk bevrijd van de heuvels. Via Spijk lopen we naar Tolkamer, het voormalige douanedorp. Daar even een bakkie koffie boven aan de dijk en vervolgens met het pondje naar Millingen aan de Rijn. Na Millingen lopen we weer een stuk over de grens. Aangezien we geen zin meer hebben in woordgrapjes nemen we juist geen koffie in Leuth, maar lopen we Duitsland weer in. Eensgezind marcheren we Zyfflich in. Ze vroegen ons daar nog hoeveel kilometer we ongeveer hadden gewandeld. 40-45, was het antwoord.

En nog 190 kilometer te gaan tot Maastricht.

IMG_5330

IMG_5354

DA'S WAAR?

Te koop gevraagd: Groen land

Een reactie plaatsen

Dat de Amerikaanse president niet op vakantie is, moge duidelijk zijn. Wat ook duidelijk is, is dat hij zich stierlijk verveeld. Hij is de Chinezen aan het pesten, de G7 top ziet hij het nut niet van en met die Mexicaanse muur schiet het ook niet op. Aangezien die muur een godsvermogen zou kosten, houdt hij aardige wat geld over. En hij blijft toch ondernemer, dus moet dat geld geïnvesteerd worden. Eureka! Amerika moet Groenland kopen. Niet even tactisch brengen. Zo van: Amerika wil graag wat land kopen. Het mag wit zijn, het mag geel zijn, het mag blauw zijn, maar ook groen. Misschien hadden die Denen dan heel anders gereageerd.

Maar waarom zou je in godsnaam Groenland willen kopen? Dat land ligt voor 80 % onder het ijs. Maar Trump is geen domme jongen. Hij weet ook dat door de klimaatverandering dat land over twee jaar nog maar voor 8 % onder het ijs ligt. Dan kan hij eerst de delfstoffen uit de bodem halen en als die uitgeput zijn, over 10 jaar, dan heeft Groenland geen ijs meer en heeft het een mediterraan klimaat. Dan heb je in één keer veel bouwgrond tot je beschikking. Aangezien Hawaii  te klein wordt, kan vakantie vierend Amerika over 10 jaar naar Groenland. Het zal tegen die tijd dan eindelijk zijn naam eer aan gaan doen. Want het is nu vooral nog Witland, met al dat ijs. Die naam van het land is sowieso gek tot stand gekomen. Een Viking, Erik de Rode genaamd, heeft het land ontdekt. Hoe zou u het land noemen, dat u zojuist heeft ontdekt, als u De Rode als achternaam hebt? Juist! Niet Groenland. Erik de Rode had de oorspronkelijke bewoners ook nog gevraagd of ze In of Uit het land wilden, maar ze wisten het niet. Ze twijfelden. Sindsdien gaan ze door het leven als Inuit. Dat zijn uiteindelijk gewoon weer Indianen. Deze zullen nog even verdreven moeten worden, maar dat gaat Amerika vast weer lukken. Wisten jullie trouwens dat Groenland hartstikke modern is? Ze hadden in 1982 al een referendum om uit de Europese Gemeenschap te stappen. Jazeker, een heuse Grexit! Die werd in 1985 voltrokken. Niks geen gezever en gejank over een ‘deal’ of ‘no-deal’. Er gaat overigens in de wandelgangen een gerucht dat de EU, net als Amerika, ook een eiland wil kopen. Op dat eiland rijden ze wel allemaal links, maar dat veranderen we zo. Verder zal deze koop ook veel rust geven op de economische markten en hebben we geen gezeur meer over de Ierse buttplug.

Dat Trump Groenland niet gaat kopen, komt door de Denen. Ze willen het niet en hebben hem vriendelijk maar dringend gemeld, dat er niet over te praten valt. Ze werden direct aangenaam verrast met de mededeling dat hij dan ook niet op staatsbezoek zou komen. Dat is twee vliegen in één klap, zullen ze gedacht hebben in Kopenhagen.

Als ik Trump was, zou ik het dichter bij huis zoeken. Waarom geen bod doen op Brazilië. De kans op succes is vele malen groter. President Bolsonaro is net zo’n mafklapper als hij. Dan kunnen ze gezamenlijk Brazilië weer ‘great’ maken. Brazilië heeft naast ijzer en aardolie ook nog suiker en soja te bieden. Soja is dat product waar momenteel de hele Amazone voor mag wijken. Aansteken dat bos, de brand erin! Het zijn de longen van de wereld. Maar momenteel zijn het de zwartgeblakerde longen van een kettingroker. Misschien wil Trump daarom Brazilië niet kopen. Hij was op zoek naar Groen land en niet naar een zwartgeblakerd land.

 

DE 'B' LIST, Pieterpad

Pieterpad dag 12: Hellendoorn – Holten

Een reactie plaatsen

In september 2016 heb ik besloten het Pieterpad te wandelen. Samen met mijn broer. Dit pad is vijfhonderd kilometer lang en begint in Pieterburen in Groningen en eindigt op de Pieterberg bij Maastricht. We zijn na elf wandeldagen in Hellendoorn aangekomen. We hoeven nog maar 300 kilometer te wandelen. Als we in dit tempo doorgaan zijn we in 2026 in Maastricht!

Het is 10 juni 2018 en stralend weer. We staan aan de vooravond van een van de warmste en droogste zomers die Nederland gekend heeft. En wij, twee zachtaardige broers uut De Voart, zullen even laten zien wat we kunnen. We zijn voornemens 16 hele kilometers te gaan wandelen. Zachtaardig, hoor ik jullie denken. Ja, want laten we eerlijk zijn: wandelen is vooral iets voor vrouwen. En dan nog geen eens jonge vrouwen. Nee, de meeste wandelaarsters zijn vrouwen die al in het bezit zijn van het ‘menopauze certificaat’ en een BMI hebben, dat vaak hoger is dan hun leeftijd. Maar wij kunnen het prima vinden met deze vrouwen. We passen ons naadloos aan. We hebben vaak dezelfde interesses: hersengymnastiek, Rummikub, sokken stoppen, breien en borduren. We roddelen dat het een lieve lust is en zeiken net zo hard mee over het weer.  ‘t is in Nederland toch altijd te koud, te nat of te benauwd….

Maar goed, vandaag lopen we in westelijke richting Hellendoorn uit naar Nijverdal, via de Hellendoornsche Berg lopen we naar het Ravijn. We kruizen hier het spoor en de tunnel. Hier begint mijn wegenbouwers hart extra te kloppen. Het eindigt bijna met een stilstand. Want de aanleg van deze tunnel is er echt één uit het boekje. Eerst twintig jaar steggelen met de bewoners over het tracé van de tunnel en of iedereen het eens is met de plannen. Vervolgens tien jaar aan het uitvoeren, waarbij de aannemer weer ouderwets in het megacontract was gestonken. Toen nog een paar jaar procederen en vervolgens is het geheel opgeleverd. En daarna waren er telkens storingen in het systeem. Geweldig. Maar wij wandelen stoïcijns verder.

Via het Werkkamp Twilhaar en de schaapskooi beklimmen we de Haarlerberg, ook onderdeel van de Sallandse Heuvelrug. Na deze berg lopen we een stuk over het Landgoed de Noetselenberg. Met nog een paar kilometer te gaan, krijgen we de laatste berg. De Holterberg, bekend bij de wielerfanaten. Aan de zuidkant van de berg hebben ze na jaren weer geïnvesteerd. Hier zitten nu diverse leuke restaurants en hotels. Een paar jaar geleden waande je hier nog in het Oostblok. Kun je zien wat een likkie verf kan doen.

Voordat we aan het bier kunnen, zien we vanaf een uitkijkpunt op de Holter Enk nog een graancirkel. Dat de ‘aliens’ ook slechte dag hebben, bewees deze graancirkel. Wat een draak van een graancirkel.

IMG_4074

Hier de link naar de vorige wandeling: Pieterpad Ommen – Hellendoorn

DE 'B' LIST, Pieterpad

Pieterpad Ommen – Hellendoorn

Een reactie plaatsen

In september 2016 heb ik besloten het Pieterpad te wandelen. Samen met mijn broer. Dit pad is vijfhonderd kilometer lang en begint in Pieterburen in Groningen en eindigt op de Pieterberg bij Maastricht. We zijn na tien wandeldagen aan de zuidzijde van Ommen aangekomen.

Vandaag is het twee maand na onze laatste wandeling. Het is 11 mei 2018. Lichtelijk bewolkt, met een middagtemperatuur van 12.00 tot 18.00 uur. Zoals elke keer starten we, waar we de vorige keer geëindigd zijn. En dat is deze keer Nieuwe Brug om precies te zijn. Met zestien heerlijke wandelkilometers in het vooruitzicht.

We krijgen vandaag vier bergen op ons pad. De Lemelerberg, de Hellendoornsche Berg, de Eelerberg en één van de buitencategorie: de Archemerberg. Deze is 75 meter hoog. Een heuse stuwwal uit de ijstijd van 150.000 jaar geleden. Na een flinke warming up, het gaspedaal zo diep mogelijk weg drukken op de heenweg, gaan we vol goede moed van start. Binnen een kilometer staan we al aan de voet van de Archemerberg. Een kwartiertje later staan we al boven. Het uitzicht is goed. Licht bewolkt, maar je kunt in de verte Zwolle, Den Ham en Nijverdal zien. Aan de andere kant van de berg, in het dal ligt de dikste steen van Nederland. We hebben onze eigen zwerfkeien er maar eens naast gelegd, maar deze kei is wel erg dik. Ondanks de ontsteking aan mijn linkerbal moest ik het afleggen. We hebben in Overijssel niet veel records, maar dit is er toch een om trots op te zijn! Na dit indrukwekkende wapenfeit lopen we trots verder.

IMG_3963

De Lemelerberg is nu aan de beurt. Met zijn 50 meter hoogte, een peulenschil. Desalniettemin zijn we als we op de top staan wel toe aan een bakkie koffie. Dit doen we in de nabijheid van een schaapsherder. Die bestaan nog! Hij had zowaar wat schapen bij zich. Hij vertelde trots dat hij geld krijgt voor dit werk. ‘Een makkelijker beroep dan schaapsherder is er niet’, zeiden wij hem. ‘Jij ligt de hele dag op de hei en laat de hond het werk doen.’ Daar was hij het niet mee eens. Het was verantwoordelijk werk, gaf hij aan. Elke avond moest hij de schaapjes weer tellen. ‘In bed?’, vroegen we hem. Even later waren wij twee makke schappen, want hij dirigeerde zijn grommende hond in onze richting.

IMG_3961

 

 

Dat was weer een enerverende pauze. Vanaf de Lemelerberg lopen we aan de westzijde Lemele binnen. Zaal Dijk, een legendarische discotheek, die nog steeds bestaat, doemt voor ons op. Hoewel het dicht bij huis is, zijn we hier nooit geweest. Mijn zoon wel, van heinde en ver worden zaterdags bussen jongeren aangevoerd om te luisteren naar hedendaags neprep. Je Broer, Famke Louis, en meer van die onzin. Na enkele kilometers passeren we het Overijsselsch Kanaal en lunchen we bij het Hof van Salland. Broodje kroket.

IMG_3969

Dan de laatste berg van deze dag: de Eelerberg. Bovenop deze berg is nog een lanceerplaats van Duitse V2 raketten. De laatste kilometers lopen we over de Hellendoornsche Esch, die aan de westzijde van Hellendoorn ligt. Een prachtig glooiend landschap waarachter de Hellendoornsche Berg ligt. Maar die gaan we volgende keer bedwingen. Eerst maar weer genieten van een welverdiend biertje!

DE 'B' LIST, Geen categorie, Hersengym

Club Quiz, de tweede ronde!

Een reactie plaatsen

Na de eerste competitieronde begin november was het drie december tijd voor ronde twee. Door de ongekende populariteit van de Club Quiz kon de organisatie een nieuw team bijschrijven. Dat is niet alleen goed voor de onderlinge strijd, maar ook voor de gemiddelde leeftijd.

Vier enthousiaste twintigers uit het eerste team van de Korfbalvereniging zullen zich gaan mengen in de strijd om de slimste Dedemsvaarter. Waarom deze twintigers zich toch Senioren 1 noemen, is onduidelijk. Er doen nu tien teams mee aan deze wervelende show. In een ‘mes op tafel’ –achtige setting worden zes rondes met telkens acht vragen afgewerkt. Quizmaster Anne Vledder, met aan zijn zijde een driekoppige jury bestaande uit heer Aalt van de Beld, Henk Janssen en Sien Reurink, weten de teams telkens weer te verassen met hun vragen. De organisatie en alle teams worden door onze barman, Arend Reurink – alias Fred Schuit- voorzien van koffie, thee en alcoholische versnaperingen. Geen gemier en gezeur, de glazen vol tot het randje en wat het kost moet je zelf maar berekenen.

Het was een zeer moeilijke avond. Waar anders geregeld applaus klinkt bij een full pull (alle acht vragen goed), was dat deze avond maar vijf keer.  Een van de vragen was wat een ovideofobie is. Dat leek team Weinstein niet zo lastig in het Netflixtijdperk. ‘Dat is vast angst voor video’s kijken’ Alleen jammer dat je het anders schrijft. Ofidiofobie is slangenvrees. Team Weinstein was trouwen gehandicapt. De man met de meeste hersenen, moest onder het mom van het werk (lees: ‘grote verhuizing’) verstek laten gaan. Dat hij intussen elke land bezoekt waar sneeuw ligt en naar mijn idee alleen maar aan het skiën is, vergeven we hem.

Vrouwen van Nu leken zich helemaal te herpakken na de eerste competitieronde, mede door de lagere school vragen op het gebied van taal, aardrijkskunde en geschiedenis. Maar ze lieten in de laatste ronde dusdanig veel punten liggen, dat ze de winst bijna aan zich voorbij zagen gaan. In de laatste ronde moesten de onderdelen uit een computer geraden worden. Niet alleen de Vrouwen van Nu, maar ook de Balkdenkers bleken hun ‘moederbord’ kapot te hebben, ze hadden respectievelijk maar twee en drie van de acht vragen goed. Tweede achter de Vrouwen van Nu werd de Oranjewijk en op de derde plaats KV Avereest. Nieuwkomers Senioren 1 en Benedenvaart stonden samen op een keurige vierde plaats. Vorige jaren werd de strijd om de laatste plaats steevast uitgevochten door team Weinstein en Hoofdvaart West, maar ook de Iepen mengen zich nu vol overgave in deze strijd. Na het debacle van de eerste competitieronde zakten de Iepen nog verder weg. Met 62 punten hadden ze zelfs 20 punten minder dan vorige keer. Team Weinstein en Hoofdvaart West zitten na hun opleving van begin november weer op hun oude (bedenkelijke) niveau. Na twee rondes gaat De Benedenvaart aan de leiding. Medio januari 2019 zal deze titanenstrijd zijn vervolg krijgen.

Lees hier de eerste ronde van 2018

DE 'B' LIST, Geen categorie, Hersengym

Club Quiz Dedemsvaart, de eerste ronde!

Een reactie plaatsen

Na een lange zomerstop kon het hersengymnastiekseizoen 2018-2019 op maandag 3 november eindelijk weer beginnen. Aangezien de organisatie constant bezig is met het verbeteren en optimaliseren van de inhoud van de verschillende vragenrondes,  was het nodig tijd om de naam te veranderen. Want, zeg nou zelf, bij hersengymnastiek denk je toch veel eerder aan omroep MAX, dan aan een stel fris en fruitige teams dat zich in de winter uit de naad werkt om uiteindelijk als slimste Dedemsvaarters gehuldigd te mogen worden? Daarom gaan we voortaan door het leven als Club Quiz Korfbal Dedemsvaart. Waarom moet dan korfbal genoemd worden? Dat heeft twee redenen. Korfbal is Hip & Happening. Het is namelijk de enige sport waar mannen en vrouwen gemengd spelen. De tweede reden, misschien wel de belangrijkste, is dat zij op de speeldagen geheel belangeloos hun kantine ter beschikking stellen.

Terug naar de eerste speelronde, die van 3 november. Je kon duidelijk zien dat iedereen zich weer goed had voorbereid. Encyclopedieën, woordenboeken, atlassen, geschiedenisboeken waren verslonden tijdens de zomerstop. RTL Boulevard, het NOS-sportjournaal, de DWDD, Jinek, Pauw, geen aflevering was overgeslagen. Er waren er zelfs een aantal met een muis-arm, door overmatig computer gebruik. Kortom: de strijd kon losbarsten. En wat een strijd! Het was bijna toneel. Dat de quizmaster bij tijd en wijle zijn eigen invulling geeft aan vragen wordt op de koop toe genomen. Bij een van de vragen waar hij het antwoord wilde op ‘billboard’, omschreef hij deze als een ‘grote ronde harde paal’ met daar bovenop een reclame bord. Met rode koontjes besefte hij de dubbelzinnigheid van zijn vraag en strooide daarmee met name team Weinstein zand in de ogen. Na zes spannende rondes kon de balans opgemaakt worden. Team ‘De Benedenvaart’ werd mede door het strategisch inzetten van de Joker in de Taalronde eerste met een totaal van 99 punten. Ze hadden een klein gat geslagen naar de nummers twee: team de Balkdenkers met 95 punten. Op een keurige derde plaats stond team KV Avereest. Uit deze eerste speelronde kan verder opgemaakt worden dat er werk aan de winkel is voor ‘De Iepen’ en ‘De Flierefluiters’. Tijdens de afterparty, werd er dan ook al gesuggereerd om een trainingskamp (lees: studiereis) te beleggen voorafgaand aan de volgende spelronde. En die is op 3 december.

DE STAGIAIR, Geen categorie

DE STAGIAIR – Stratenmakers

Een reactie plaatsen

Zoals een aantal weken geleden aangegeven wil ik een feuilleton gaan creëren, door mijn ervaringen als stagiair aan het papier toe vertrouwen. Het is weliswaar een aantal jaren geleden dat ik stagiair was. Maar het was een mooie tijd, die ik mij nog als de dag van gisteren kan herinneren. Ik was student civiele techniek (in de volksmond: grond- weg en waterbouw) en hunkerde naar het werkende bestaan. Vorige keer had ik mijn sollicitatiegesprek en nu zou ik daadwerkelijk beginnen. De maatschappij in, kijken hoe de proletariërs het er afbrengen.

Ik kwam buiten te werken bij een ploeg stratenmakers. In Groningen noemen ze dat ook wel stroot’nmokers. Ik had van medestudenten gehoord dat stratenmakers bekend staan als een stel ruwe bolsters. Ik paste er daarom niet helemaal tussen: haar in de scheiding, lakschoentjes, handen schoon, broodtrommeltje van Garfield en een liga voor tussen de middag. Zij daarentegen: vette bos haar met een jaren ’80 mat, klompen aan, handen zo groot als mijn voeten en geld voor een vette hap tijdens de schaft. Ik zag dat ze me argwanend aankeken. Ik moest iets doen om ertussen te komen… Ja ik wist het: mannenpraat, dat was de oplossing! Ze hadden het over vroeger, over zware tijden. Dus ik met de stoerste stem die ik in me had:

Zwoare tied’n ? Proat mij niet van zwoare tied’n. Het invoeg’n van de Chinese muur dat war’n pas zwoare tied’n. Ze keken me aan en hun gezicht vertrok. Gelukkig! Ze begonnen voorzichtig te lachen. Ik stelde me voor als de nieuwe stagiair.

Zo, dan konden we nu aan het werk. Als eerste mocht ik met de kruiwagen in de weer. De voorwerker gaf mij de opdracht om een kuub (m3) straatzand van de bult te halen. Na twee kruiwagens dacht ik klaar te zijn, dus bleef ik wachten. De voorwerker kwam eraan en vroeg me of ik wist hoeveel kuub zand er in één kruiwagen gaat. Ongeveer een halve zei ik vol trots. Een kruiwagen was volgens mij ongeveer een meter lang, een halve meter breed en een meter diep. Dat was dus ongeveer een halve kuub. Ze zouden trots op mij zijn: nog geen halve dag aan het werk en nu al zo’n groot praktisch inzicht. Ja, ik zou het ver gaan schoppen. Maar aan het  gelach te horen zat ik er naast. En goed ook: er blijken ongeveer 11 tot 12 kruiwagens in een kuub te gaan. Net zoals er ongeveer 45 klinkers in een vierkante meter gaan. En net zoals er twee kroketten, een patatje met, twee ballen gehakt en die frikadellen speciaal in de middagpauze in een stratenmaker gaan.

 

Het viel mij op, dat er na de pauze nog harder werd gewerkt dan ervoor. Om half drie hadden we de gewenste dagproductie dan ook al gehaald. De mannen pakten in om ’s avonds ook nog te gaan werken, zoals ze zeiden. Dit waren hele goede voor de baas. De hele dag al hard werken, om dan ’s avonds nog even wat extra meters te maken. Maar deze extra meters maakten ze niet voor de baas vertelden ze me. Dat was om “het leven wat draaglijker te maken”. Toen ik zei, dat het enige wat ze zouden dragen over een paar jaar, een onmenselijke pijn zou zijn, kwamen de 4 stratenmakers wel heel dreigend op mij af…. Ik probeerde het nog te redden door te zeggen dat ze in ieder geval al vroeg van hun oude dag konden genieten. Ook dat schoot in het verkeerde keelgat, dus zette ik het op een lopen.

Ik heb het nog een aantal weken kunnen rekken bij de stratenmakers. Aangezien ik nogal atechnisch bleek te zijn -ik kan een maandverband nog niet onderscheiden van een halfsteensverband- gaven de stratenmakers me klusjes, zodat ik toch wat te doen had. Je weet wel, van die standaard stage-klusjes. Ik mocht namelijk van alles halen: plintentrapjes, rubberen flut gutsen en een kubieke meter doorzichtige lucht. Maar toen ik na een aantal weken geen van deze voorwerpen gevonden had, was het volgens de voorwerker tijd om mijn talenten ergens anders te gaan vertonen. Ik zou naar binnen gaan: de calculatie zat te springen om een pientere student…….

 

DE STAGIAIR

DE STAGIAIR – Sollicitatie

Een reactie plaatsen

Ik wil mij de komende weken storten op de natte droom van elke schrijver/blogger. Ik wil een feuilleton gaan creëren. Ik wil mijn ervaringen als stagiair aan het papier toe vertrouwen. Het is weliswaar een aantal jaren geleden dat ik stagiair was. Maar het was een mooie tijd, die ik mij nog als de dag van gisteren kan herinneren. Ik was student civiele techniek (in de volksmond: grond- weg en waterbouw) en hunkerde naar het werkende bestaan. Mijn stageperiode zou daar het begin van zijn. Oh, wat was ik er klaar voor…De komende weken zal ik daarom mijn ervaringen delen van deze magische tijd bij een middelgroot wegenbouw bedrijf.

Het begon allemaal met mijn sollicitatiebrief. Ik had van te voren de nodige sollicitatiehandboeken doorgelezen. Uit deze boeken blijkt dat je zeker van je zaak moet zijn. Je moet je van je beste kant laten zien. Je moet zelfstandig zijn, maar ook goed in een team kunnen werken. Je moet laten zien dat je veel wilt leren en hard kunt werken. Maar hoe laat je zoiets in een sollicitatiebrief zien, zonder dat het er te dik bovenop ligt? Daar wist ik wel wat op. Mijn sollicitatiebrief zag er daarom als volgt uit:

“Geachte heer, mevrouw,

Aangezien ik op het moment hartstikke druk op school ben, met een project waarin we leren samen te werken, dwing ik op deze zelfstandige manier een stage plek bij u af. U begrijpt dus dat ik rustig wacht op een reactie van uw kant zodat we kunnen bespreken wanneer en tegen welke voorwaarden ik zal beginnen met mijn leerproces binnen uw bedrijf. Met vriendelijke groet, uw nederige stagiair”

Ja, ja, hier zouden ze van onder de indruk zijn! Ze zouden op de afdeling P&O steil achterover vallen van zoveel moois. In deze brief zat namelijk alles: het harde werken, het leren, het samenwerken en de zelfstandigheid. En het geheel overgoten met een gezonde portie zelfvertrouwen. Als dit niet zou lukken, dan zou ik altijd nog schoenenverkoper kunnen worden.

Het sollicitatiegesprek bleek een formaliteit te zijn. Het bleek een standaard sollicitatie: over en weer liegen. Zij probeerden mij te overtuigen over hoe goed ze wel niet waren. Kwaliteitssysteem hier, ISO daar, trofee hier, mega resultaten daar. Ze waren ook heel goed in moeilijke afkortingen: UAVgc, EFBQ, Relatics, RAW, BVP, DNV. Ik heb ze allemaal onthouden. Voortaan zou ik geen Scrabble of Wordfeud partij meer verliezen. Toen ik aan de beurt was, heb ik ook lopen liegen. Over hoe goed ze het met mij zouden treffen. Om hun te imponeren heb ik ze ook nog wat afkortingen die mij te binnenschoten voor de voeten gegooid: WAO, AOW en WW.

Uiteindelijk werd besloten dat ik buiten zou beginnen tegen een loon waar een WW-er zich om zou verkneukelen. Maar ja, wat heb ik te willen? Ik ben maar student en eigenlijk al blij met elke cent.

Na het sollicitatiegesprek kreeg ik nog een rondleiding door het kantoor. Dat er in dit bedrijf überhaupt gewerkt werd, verwonderde mij, omdat er zich volgens de naambordjes in elk vertrek wel een manager, hoofd, of  directeur  bevond: directeur algemene zaken, commercieel directeur, manager zandwinning, manager interne zaken, hoofd kenniscluster water en riolering. Ze leken zich zelfs met de Elfstedentocht te bemoeien. Ze hadden namelijk geen Rayonleider, maar zelfs een Rayonmanager! En niet één Rayonmanager, maar zelfs drie. Toen ik deze mannen vrolijk begroette met: ‘It giet on’, keken ze me verward aan en zeiden ze dat ik voor zulk soort opmerkingen beter bij de regiomanager kon zijn. En daar hadden ze ook weer tig smaken van. Ze hadden dus nog meer managers! Ja, je kunt het zo gek niet bedenken of ze hadden er een manager voor.

Na voorzichtig vragen, begreep ik dat ze bij elkaar eenenveertig managers, directeuren of hoofden hadden. Ze waren er zelf al zo aan gewend dat ze hun gezicht strak in de plooi konden houden bij het beantwoorden van  deze vraag. Ik bedoel: een beursgenoteerd bedrijf als Heineken kan aan zoveel managers en directeuren nog een puntje zuigen. De volgende logische stap leek mij om een Captain of Industry of in ieder geval een CEO aan te stellen. Elk zichzelf respecterend bedrijf heeft er namelijk één. Kost wat, maar dan heb je ook wat. En je hebt er gelijk weer een afkorting bij!

Jullie begrijpen dat ik na dit sollicitatiegesprek zwaar onder de indruk mijn verhaal aan het thuisfront verteld heb. ’s Nacht droomde ik maar van één ding: manager worden, maakt niet uit waarvan. Ook al was het van het kopieerhok. Voorzichtig droomde ik van een directeurschap. Oh, wat had ik een zin in mijn eerste stagedag……

 

DE 'B' LIST, Skiën, skiën, skiën

Schuiven en skiën in Grindelwald

Een reactie plaatsen

Om de Bucketlist (in mijn geval een B-lijst) toch wat meer allure te geven en op termijn om te buigen in een A-lijst, heb ik het idee opgevat om mijn ski-horizon te verbreden. Vorig jaar was ik geëindigd in Sella Ronda, Italië. Nu ik toch de smaak te pakken heb van niet-Oostenrijkse landen, wil ik gelijk maar doorpakken. Zwitserland zou het worden. Lees verder Schuiven en skiën in Grindelwald →