Wassenaar, Villa Eikenhorst. Het is koningsavond 2017, Willem Alexander stormt zijn huis uit. Er zijn wat mannen over het hek geklommen en staan in zijn voortuin een Abraham op te blazen.

Tot zijn opluchting, zijn het zijn beste kameraden. Als ze de Abraham hebben opgeblazen, worden er ook spandoeken opgehangen. Op het eerste spandoek staat: Vroegâh zaup Alexandâh ze ège heilemaal brak, nâh zit ie volledag bè Máxima ondâh de plak! En dan het tweede spandoek:

Je ben al weâh vèftag jaah âhwe rukkâh, waah is de tèd dat je nog lekkâh bùitûh de deuâh kon fuckâh?

‘Dat hebbe jullie aahdag gedaan, mannûh’, zegt Willem Alexander. ‘Kom, we gan lekkâh zùipe in die Mauie Stad achtâh de dùine, morrage ken ik toch eâhs nog wel ùitbrakke in de bus naah Tilburrag’.

Willem Alexander staat er om bekend dat hij een koning van het volk is. Dat, samen met feit dat hij graag biertjes lust, is Koningsdag hem op het lijf geschreven. Naast een pop in de tuin met je vijftigste verjaardag, is het vieren van Koningsdag ook een typische Nederlandse traditie. De rode draad hierbij is rommel en feest.

Koningsdag wordt een nacht ervoor ingeluid met Koningsnacht. Zuipen en feesten in oranje kleding in alle dorpen en steden van Nederland. Aan het eind van de nacht gaan we naar huis, pakken we alle oude rotzooi bij elkaar en zijn we precies op tijd voor de vrijmarkt. We gooien onze rommel op een kleed en laten zien, wat wij, Nederlanders, eigenlijk zijn. Handelaars pur sang. VOC-ers, dat zijn we! Rond een uur of twaalf doen we alle rotzooi voor de helft van de helft in de verkoop, omdat we anders al die rommel ook weer mee naar huis moeten slepen. En dat komt niet uit, want het bier staat al weer te wachten. Er moet op een plein, veld of straat weer gezopen en gefeest worden, alsof Willem Alexander zijn laatste uur heeft geslagen.

Ik kom uit een dorp in Overijssel: Dedemsvaart, ook wel bekend als De Voart. Vanzelfsprekend, doen wij ook mee aan de Koningsdag traditie. Het is bij ons in het dorp allemaal erg overzichtelijk en herkenbaar. Het ene jaar verschilt nauwelijks van het andere jaar. De marktkooplui op de vrijmarkt staan bijvoorbeeld altijd op dezelfde plek. Er wordt zo weinig verkocht, dat je jaarlijks dezelfde rommel ziet. ’s Middags gaan we naar het centrum. De hoofdweg (net binnen de periferie) is dan afgesloten en we staan dan met zijn allen op deze weg. Er zijn springkussens, biertenten, trampolines en eettenten met daartussen drie (!) podia, waar opgetreden wordt. Deze drie podia staan hemelsbreed 150 meter uit elkaar. En voor het gemak treden de bands en DJ’s altijd gelijktijdig op. Dat is wel zo handig, anders zou je de muziek zowaar nog kunnen horen. In deze kakofonie van geluiden valt er weinig te praten en daarom is de hoofdmoot vaak zoveel mogelijk alcohol binnen zien te krijgen. En daar krijg je koude handen van. Want we wonen in Nederland en eigenlijk heb je voor juli niets buiten te zoeken. Kou en regen, Nederlandser kan het niet. Dus morgen gewoon de oranje doorwerkjas weer aan.

Ik vind het altijd wel mooi zo’n Koningsdag. In een dorp als dat van ons, is het eigenlijk de eerste keer na de winter dat je elkaar weer in het volle licht ziet. Kun je altijd even kijken, hoe iedereen uit de winterslaap is gekomen. Tegen een uur of zeven ’s avonds zit het feestje er buiten op en staan we allemaal aangeschoten naar elkaar te staren en gaan we waggelend op zoek naar een eetgelegenheid. Daar is het altijd veel te druk en wordt er vanwege de drank te hard gepraat. Dat is het mooiste van de Koningsdag, je hoort dan de laatste roddels en relatie-perikelen.

’Hei’t al eheurd? Klaas hef  ’t nust onder de bome ligg’n. Hej hef ‘t wief van zien beste kameroad op de penne had!’’

‘Is t warkeluk woar?

‘Ja, hej is al van ‘t wief af. Hej stiet mit zien sleurhutte op un camping!’.

Kortom, het wordt morgen weer een fantastisch feest, of zoals ze in Den Haag zeggen:  ‘Ut is feis! We kanteleh ons heilemaal kachel op de vèftagste vejaahdag van Willem Alexandâh !