Net terug van vakantie. Naar Scandinavië geweest. Waarom dan toch, vragen veel mensen. Wintersporten doe je toch pas met de kerst of in de krokusvakantie? Waarom zou je de kou nu al opzoeken? Wij wilden wel eens wat anders. Warmte wordt je ook alleen maar suf van. Wij wilden wel eens fris aan de slag, na de bouwvak. En met minder frustraties. Want ik had gedacht dat ik op deze manier minder last van wegwerkzaamheden in Duitsland zou hebben. Niet dus. Mevrouw Merkel is nog steeds flink aan het investeren in het Duitse wegennet. Deze keer was het bij Hamburg flink mis. Ik durf het haast niet te zeggen. Maar als je niet beter weet, zou je denken dat ze de infrastructuur op orde brengen om binnenkort Europa weer binnen te vallen.

Jarenlang zijn ze nu al weer bezig met het verbreden en verbeteren van de Autobahnen. Wat dat betreft moeten we onze mening rondom de Duitsers maar eens bijstellen. Zijn Duitsers wel gründlich en pünktlich? Niets daarvan. Als ze echt grondig en to the point zouden zijn, dan zouden wij, nietsvermoedende vakantiegangers, geen hinder ondervinden van hun asfalt en beton fetisjisme. En dan durven ze ook nog te dreigen met tol heffen. Waarom zouden wij in godsnaam gaan betalen voor file rijden? Neem dan een voorbeeld aan de Fransen. Je weet wel, die Bourgondiërs, die uit de bek stinkende schimmelkaasfabrikanten. Fransen zijn ook vervelende kruiers, maar hebben in ieder geval de kwaliteit van de hoofdwegen op orde. Ik ben afgelopen jaren meerdere keren over de Route du Soleil gereden, maar heb nog geen noemenswaardige wegwerkzaamheden meegemaakt.

De file rondom Hamburg, was een behoorlijke, dus ik had tijd om even weg te mijmeren. Ik keek om me heen en moest terugdenken aan vroeger. Naast me zat mijn vrouw. Ontspannen te slapen. Vroeger kon een vrouw dat niet doen. Zij was aangewezen om 24/7 de navigator te zijn. Mijn moeder had constant verschillende kaarten en reisschema’s op de schoot. Nu wordt dit vervangen door een andere vrouw: ‘Ga bij de volgende afslag linksaf’ Mijn vrouw heeft er geen enkel probleem mee, dat ik naar haar pijpen dans. Het is een geoorloofde manier van vreemdgaan. Zij geeft, ik neem.

Dan kijk ik naar de achterbank. Ik zie twee gezichten met de monden open, versuft kijkend naar hun telefoon en tablet. Vroeger zat ik daar op de achterbank met mijn broer en zus. Sony walkman op, met een TDK D90 cassettebandje erin, waarop de zelf opgenomen muziek van de Top 40 stond. De maanden voorafgaand aan de vakantie, had ik dit met dodelijke precisie samengesteld. Erik de Zwart, presenteerde op de vrijdagmiddagen dan de Top 40. De kunst was, om zoveel mogelijk muziek er op te krijgen en zo weinig mogelijk gepraat. Monnikenwerk, je herkent het vast.

Tegenwoordig komt er geen eind aan  het kijken van de gedownloade films, omdat de telefoons en tablets constant aan de lading kunnen. Hoe anders was dat vroeger. Wij moesten het doen met niet oplaadbare batterijen. Als die leeg waren, dan veranderde de sfeer in de auto. Het werd grimmig. Dan waren wij namelijk overgeleverd aan de muziek van mijn ouders. Koos Alberts, Corry Konings, Dennie Christiaan, Henk Wijngaard en meer van die tranentrekkers. Eén lied is me nog heel goed bijgebleven. Als ik me niet vergis, is deze van Duo Kwats en het gaat ongeveer zo:

‘Ik heb een hart zo groot als een klerenkast
Waarin in iedere hoek een ander meisje past
Ik heb een hart zo groot als een schuur
Want voor die schatjes ga ik door een vuur’

Toen vond ik het niets, maar tegenwoordig mag ik dit refrein graag zingen tijdens de vakantieritten. Aan de andere kant wil ik ook graag goed voor de dag komen bij mijn kinderen. De moderne vader uithangen. Dus ik had voor deze vakantie een afspeellijstje op Spotify klaargezet, waar we als gezin van zouden gaan ‘genieten’. Natuurlijk stond daar Despacito van Louis Fonsi op, maar ook Swalla van Jason Derulo en 2U van Guetta en Bieber. Om te laten zien ‘waar ik vandaan kom’, had ik er vanzelfsprekend mijn favorieten bij tussen gezet: Eddie Vedder, Muse, Iggy Pop, Guns N’ Roses, Johnny Cash, maar ook Feargel Sharkey met A Good Heart en The Communards met Don’t leave me this way. En daar ging het mis. Ik had The Communards lekker hard gezet, al rijdend in de file. Dit stoorde mijn dochter en ze vroeg zich af, wat voor een herrie dat was. Dus begin ik uit te leggen dat dit nummer heel bijzonder voor me is. Ik had als puber van mijn eerste zuurverdiende geld dit vinylplaatje gekocht. Ik zie haar ogen afkeurend rollen. Ik doe hem nog een tikkie harder. De rest van het gezin voelt zich nu ook aangesproken. Ik tegen de rest. Ik herken de grimmige sfeer van vroeger. Ik heb mijn gedachten niet meer bij de weg, maar bij de muziek en de discussie. En wat gebeurt er? In die Duitse K#T file bij Hamburg? Ik mis een cruciale afslag! Een uur omrijden is het gevolg. De grote vraag is aan wie ik de schuld geef. Merkel of The Communards…Je raad het al.