‘Knipje’, geholpen worden, vasectomie ofwel sterilisatie bij de man. Ook ik, als midlife man, moet eraan geloven. Net als met veel andere midlife beslissingen was ik hier ook traag, uitstellend, ontwijkend mee aan de slag gegaan. Maar na alles wat mijn vrouw (en daardoor ons gezin) maandelijks moest doorstaan, werd het na 4 jaar uitstel tijd dat ik ‘geholpen zou worden’. Anti-conceptie had op mijn vrouw dezelfde invloed als op een kerel die een dag geen seks heeft gehad: ze was zichzelf niet. Chagrijnig…normaal gesproken is een vrouw ongeveer 5 uur per week chagrijnig, met de menstruatie werd dat bij mijn vrouw 7 dagen in de week. Ik had als tactiek direct de eerste dag dikke ruzie te maken, zodat je 7 dagen geen contact had. Wel beeld, geen geluid. Maar goed, na een paar jaar is dat niet meer vol te houden en was het tijd om wat terug te doen. Voordat ik mijn ‘knipje’ wereldkundig maakte (je moet zo’n opoffering natuurlijk wel even goed laten horen aan de buitenwereld), toch nog maar een paar afspraakjes bij de dokter gemaakt. Met eigenlijk 1 hamvraag: blijf ik wel ‘man’. Je weet wel: waar de vrouwen 5 uur in de week chagrijnig zijn, zijn wij ‘echte mannen’ precies die 5 uur in de week NIET opgewonden. Mijn dokter begreep me en maakte me duidelijk dat daar niets aan veranderde, zolang ik me maar niet liet castreren. Het gevoel zou hetzelfde blijven, en zelfs het ejaculaat zou er vrijwel hetzelfde uitzien! Niks aan het handje dus.

Vooraf een foldertje meegekregen over het verdere hoe en wat, waaronder bijvoorbeeld wat er vooraf door mij geschoren moest worden. Op een trieste vrijdagmiddag in november was het zover. Samen met mijn vrouw naar het ziekenhuis in Hardenberg: in de volksmond ook wel Hobby Centrum Hardenberg genoemd. Zo’n klein ingreepje moest hun daar toch wel lukken? Het begon al bij binnenkomst. Twee vrouwen. Een oude tante alias ‘the butcher’ en een wat jongere aardige vrouw die naar later bleek een soort stagiaire was. Ik had me nog maar net met mijn naakte onderlijf op de operatietafel gevlijd, toen het al begon. Ik zou verdoving krijgen. De stagiaire vertelde doodleuk dat bij de vorige operatie de verdoving niet goed ingesteld stond, ze had per ongeluk te weinig gegeven. Ai, ik was al wat zweterig, een held ben ik namelijk niet, maar nu werd ik nog klammer. Dat zag de stagiaire ook. Zij zag mijn witte gezicht en kwam naast me zitten om me gerust te stellen. Volgende punt was mijn scheerwerk. In de folder stond waar er geschoren moest worden. ‘The butcher’ gaf aan dat ik nog te veel zakhaar had laten zitten. Ondanks de paniekaanval waarin ik verzonken was, gaf ik aan, dat de folder daarin niet duidelijk was geweest. Weet je wat ze deed? Ze pakte de folder erbij, bladerde naar pagina 3 en gaf aan dat ik gelijk had. Ze gaf de stagiaire opdracht om dat op te nemen met de marketing afdeling. Ondanks dat ging ze wel gewoon door met de operatie en maakte twee kleine gaatjes in mijn balzak. Tring, tring, tring! Telefoon in de operatiekamer. De stagiaire nam op en keek opeens bloedserieus. Ze vroeg ‘the butcher’ wat de zusters op de afdeling konden doen aan de complicaties die bij de vorige operatie waren ontstaan. The butcher zei dat ze rustig moesten blijven en dat ze vanmiddag later nog wel even langs kwam…Ik zakte langzaam weg in een psychose. Ondertussen ging ze vrolijk verder en na een kwartiertje liet ze me trots twee dunne buisjes van ongeveer 1 cm zien. Weet je wat ik hiermee ga doen vroeg ze. Kweenie, was mijn antwoord. Het zijn waarschijnlijk twee zaadleiders, maar omdat zeker te weten, gaan ze naar het laboratorium. ‘Waarom?’ ‘Om te controleren of ik de juiste heb gepakt’ ‘Wat kan het anders zijn?’, vroeg ik met paniek in mijn stem. ‘Bloedvaten of zenuwen’, zei ze onverschrokken. Ik had het niet meer. Een zenuw? Wat was dit voor een waanzin. Ik zag mijn hele leven aan mij voorbijtrekken. Nooit meer seks…nooit meer extra bloed in de piemel of het belangrijkste gevoel ondergaan dat er is! Na nog een paar minuten rommelen had ze het zaakie weer dichtgemaakt. Bij het verlaten van de operatiekamer kreeg ik een pot (formaat jam) mee, die ik over twee weken gevuld in moest leveren. Ik was al weer een beetje bekomen van de schrik en kreeg weer wat praatjes, dus ik vroeg of ie helemaal vol moest. Dat was niet nodig, maar het zou wel mooi zijn dat het ejaculaat niet ouder zou zijn dan een half uur. Ik gaf aan dat me ik over twee weken op de parkeerplaats wel even zou ‘helpen’. Dat leek hun wel vermakelijk. Ik had zelf nog een prangende vraag. Wanneer zou ik weer seks mogen hebben, hoe moest ik met deze ‘blessure’ omgaan? Dat was heel verschillend per persoon. Dat moest ik zelf maar aanvoelen. En laat ik daar nu niet zo goed in zijn.

Een paar dagen later, op zondag, was ik er naar mijn idee al klaar voor. Nieuwsgierig type, hou het daar maar op. Het zag er inderdaad nog wel wat blauw uit, maar ik moest en zou controleren of de kleur, de hoeveelheid, de geur, maar vooral het GEVOEL overeenkwam met wat de dokter had beloofd. Kleur, hoeveelheid en geur was  inderdaad hetzelfde, maar het gevoel niet. Shit! Het overtrof elk gevoel wat ik ooit had gehad. Niet normaal wat een gevoel. Door de kortere zaadleiders ontstaat er een kracht, die vergelijkbaar is met de lancering van een raket.

Dit had de dokter mij eerder moeten vertellen, dan had ik het eerder gedaan. Maar doordat ik dus te vroeg bezig was gegaan, bleef mijn zak lange tijd blauw…en heb ik in de weken er na aardig wat raketten gelanceerd!

Mijn conclusie is dat ik perfect ben ‘geholpen’.