Pieterpad dag 1 en 2, van Pieterburen naar Groningenstad: De midlife man met een hardnekkige rugblessure. Ook dat ben ik. Waar anderen zich verliezen in een marathon lopen, de Alp d’ Huez 6 keer op en af fietsen, of op een troosteloze zondagochtend om 10 uur mee doen aan bejaarden voetbal, ben ik te krakkemikkig. Zelfs voor het laatste. Om het stereotype midlifer erbij te halen, zou ik mij ook kunnen vergalopperen op een jonge struise strakke meid.

Maar dat kost klauwen met geld. Die meid niet per se, maar de scheiding zie ik financieel nogal tegenop: een nieuwe kut, kost je de halve ‘hut’. Dus een goedkope hobby waar mijn lichaam tegen bestand is… Het Pieterpad wandelen! Ik had met m’n broer afgesproken dat we in een aantal weekenden het pad zouden bedwingen. Telkens een zaterdag en een zondag, met een overnachting. Ik ben het met je eens: er zijn ruigere hobby’s dan wandelen…   Maar, eerlijk is eerlijk, ik had er zin in! Er zit toch een soort uitdaging in en een weekend huis en haard verlaten, voelt als een scheiding. Tenminste wel voor deze trouwe hond!

Afgelopen weekend (24 september 2016) was de eerste keer. Starten in Pieterburen. Zoals jullie misschien kunnen beamen, was het met deze eerste keer niet veel anders dan met de eerste keer seks. Onhandig, zoekend, wel genietend, met uiteindelijk ook een climax. En ook deze climax, was precies zoals het hoort bij een eerste keer. Te vroeg: zaterdagavond in de vorm van een te grote hoeveelheid bier. Zaterdag 24 september,  12 uur Pieterburen, 23 graden, windkracht 4, stralende zon. Weer waar een man vrolijk van hoort te worden. Dat windje in combinatie met alleen een t-shirt was toch wel link (lees: living on the edge) voor deze twee broers, waarvan de één het afweersysteem niet  honderd punten heeft en de ander een chronische verkoudheid (lees: verstopte buis van eustachius) heeft. Dus toch maar een windjack aan gedaan….Conclusie van de eerste dag: Noord Groningen is plat/vlak met af en toe een heuvel, ook wel wierde genaamd. Nederlandser kan het haast niet. Veel klei, met het maaiveld onder of net op de zeespiegel, polders en eindeloze akkers en weilanden vol met uien, bieten, graan, paarden of koeien.

De dorpjes zijn zowaar leuk. Mensingeweer, Winssum (er was feestweek!) en Garnwerd niet te vergeten. Garnwerd, onze overnachtingsplek: met dodelijke precisie uitgekozen. Er was namelijk een B&B (bij Emmeke in de pastorie: klinkt geiler dan het daadwerkelijk was), een Restaurant (Garnwerd Aan Zee) en een Café (Hammingh, dachten we). Café Hammingh bleek geen café, maar een restaurant. Volgens onze gedateerde, lichtelijk eigenwijze import (Amsterdamse) B&B eigenaresse moesten we bij Hammingh eten en niet bij Garnwerd Aan Zee (daar was nog nooit een gast voldaan weggekomen!). Dus aten we even later toch bij Garnwerd Aan Zee.

Volgende ochtend aan het ontbijt met onze brakke lichamen haar even duidelijk gemaakt dat we nog nooit zo lekker hadden gegeten. We hadden ook heerlijk gedronken, eigenlijk iets te veel. En dat bij ‘t Woaterborgje. Fantastisch gemoedelijke kroeg. Hun motto is: ‘In bier zitten vrouwelijke hormonen: als je er te veel van drinkt, ga je zeuren en slecht rijden.’ We hebben ons daar eens heerlijk ondergedompeld in Groningse gastvrijheid. We troffen daar als uitbater de vader van John Travolta en een stel wandelcollega’s rondom een buitenhaard. Zij hadden niet het Pieterpad bedwongen, maar waren ‘s ochtends om half 6 begonnen met de ’40 om Garnwerd’. Door onze tongval dachten ze eerst dat we de tweelingzonen van Herman Finkers waren, maar omdat onze Finkers grappen niet aansloegen (of niet uit de verf kwamen) hebben we ons maar voorgesteld als Nick en Simon. Omdat we niet helemaal lijken, werd het al gauw Sick en Nimon. Ook goed. Om er toch wat bij te horen, bij deze kilometervreters, gaven wij aan dat we het Pieterpad liepen en vanmorgen vanaf de Pieterberg bij Maastricht gestart waren en gauw in Pieterburen hoopten aan te komen…Kortom super avond gehad, met te veel drank en twee frikadellen speciaal na tijd. Ouderwets dus. Voelde als een climax. Volgende dag hadden ze voor ons nog een heel orkest neergezet om ons uit zwaaien…

Daarna verder naar Groningen-stad gelopen en ik moet eerlijk toegeven: de bewoonde wereld kwam vreemd over, na die heerlijke rust in het Ommeland.