‘Pap! Ik heb een spleet!’, klonk het afgelopen nacht van boven. Mijn dochter schreeuwde. Ik zei tegen mijn vrouw, dat ik wel wist dat ze een spleet had en dat zij dat als pubermeisje onderhand toch ook hoorde te weten. Dit was meer een klusje voor mijn vrouw, vond ik. Bepaalde zaken kunnen vrouwen beter onderling bespreken. Hoewel ik over spleten best wel aardig mee kan praten. Ik doe het al weer twintig jaar met dezelfde, maar die anderen zal ik nooit vergeten. Die zijn op mijn netvlies gebrand. Die koester ik, als Rotterdammers het kampioenschap van Feyenoord. Het is tegenwoordig overigens wel trendy om je relatie te laten splijten door een nieuwe spleet. Om je leven spannend te houden, hoor je dan vaak. Ik niet, ik ben een man die de menstruatiecyclus van zijn vrouw al spannend genoeg vind. Het zijn overigens niet alleen de mannen die gretig zijn op nieuwe spleten. Ook vrouwen, de zogenaamde Gretige Spleten, zijn de laatste jaren steeds meer op avontuur.

Vanuit sociaal, autodidactisch, pedagogisch, maar vooral vanuit egocentrisch oogpunt (het was midden in de nacht), leek het mijn vrouw beter dat ik naar boven ging. Ik had geen benul van wat ik aan zou treffen. Moest dit nu werkelijk?  Daar ging ik. Slaapdronken naar boven, op weg naar DE SPLEET. Het duurde mijn dochter te lang, dus schreeuwde ze nog een keer: ‘Er komt licht door mijn spleet!’ Nu snapte ik er niets meer van, spleten met licht eruit. De spleten die ik ken, zijn net astronomische zwarte gaten, daar kan het licht zelfs niet uit ontsnappen.

Het bleek bij nader inzien haar kapotte rolgordijn te zijn, wat de spleet veroorzaakte. De sluiting was lam. Samen met deze gewaarwording ontwaakte ik. Gelijktijdig ontwaakte ook  mijn alter ego ‘de klusser’. Dit was een teken! Ik moest hier wat mee doen. Misschien dat mijn onhandigheid alleen lag aan het dagdeel waarin ik normaliter kluste: overdag. Dit was het uitgelezen moment om dat te testen.

Ik haalde mijn kluskoffer en zei tegen mijn dochter dat het zo gepiept zou zijn. Om overzicht te bewaren stalde ik al het gereedschap uit. Hamer, check. Accuboor, check. Spijkers en schroeven, check. Potlood, check. Waterpas, check. Slijptol, check. Drilboor, check. Decoupeerzaag, check. Vlakbank, check. Freesmachine, check. Inderdaad, ik laat niets aan het toeval over.

Wil ik klussen überhaupt een kans geven dan is het zaak dat ik zowel het proces als het product bewaak. Ik moet overzicht behouden en vanuit een grondige analyse pas starten. Bezint eer ge begint. Eerst denken, dan pas doen. Blijf rustig Martin. Je kunt het. Focus! Vanuit de juiste workflow het project benaderen. In mijn hoofd had ik hele proces al uitgedacht. Als een echte proffesional. Het plan van aanpak was gereed. Mijn lieve dochter stond met haar knuffeltje eensgezind naast me. Ze was onder de indruk. ‘Pap, ga je nu beginnen?’

Twee uur en drie wakkere gezinsleden later, was ik nog niet klaar. Ik zat onthutst op de bedrand: ook ’s nachts was ik een waardeloze klusser. Mijn vrouw heeft mij ingestopt en heeft vervolgens met twee schroefjes en een elastiekje het klusje geklaard. Ik heb mezelf in slaap gehuild.