‘Joehoe! Wakker worden!’ Shit, wat is er aan de hand. Ik sliep. Ik kijk naar boven. Ik zie mezelf. Wazig. Met een hoed van de Toppers op. Terwijl ik bij een concert van Eddie Vedder was. Ik lig op een bankje in het Centraal Station van Utrecht. Hoe ben ik hier verzeild geraakt?

Het concert was toch in Amsterdam? Ben ik dronken, of aangeschoten? Dronken mag niet, want ik ben een kerel. Het zou betekenen dat ik er niet tegen kan. Aangeschoten mag ook niet, want dan ben je een schijterd en durf je niet genoeg te drinken. Volgens deze criteria zit ik er netjes tussen in, is mijn conclusie.

Ik zie in ieder geval niet helder en bij het overeind komen zie ik ook nog zwart…Helder zwart. Mijn vrouw vraagt me welke bus we moeten nemen. ‘Lijn 37’, zeg ik met enige overtuiging. In werkelijkheid twijfel ik, maar dat mag ik niet laten blijken. Want ik zit er netjes tussenin, weet je nog. We stappen Lijn 37 in en ik vraag de chauffeur of hij langs ons hotel komt. ‘Vast’, zegt hij. Daar kan ik wel wat mee en ga zelfverzekerd en met een geruststellende knik naast mijn vrouw zitten. Dat had ze niet van mij verwacht. Dat ik deze check nog even zou uitvoeren. En het is niet meer dan terecht dat ik deze check doe, want dat was het stukje verantwoordelijkheid dat ik ongeveer twaalf uur geleden had opgepakt. We overnachten namelijk in Utrecht voor een concert van Eddie Vedder in Amsterdam. Alle hotels in Amsterdam waren volgeboekt, doordat er gelijktijdig drie concerten waren. Anouk, Eddie Vedder en De Toppers. Voor het retourtje Utrecht-Amsterdam met de trein was mijn vrouw verantwoordelijk. De terugreis van het centraal station van Utrecht naar ons hotel in Utrecht, was mijn verantwoordelijkheid. Twaalf uur geleden rook ik nog naar koffie, liep ik nog recht en kon ik vertrouwen op mijn geheugen….

Rond een uur of twee ’s middags liepen we verliefd als twee ware tortelduifjes door de Utrechtse binnenstad. Niemand kent ons, dus vooruit, we lopen gearmd. Lekker nonchalant, elkaar liefdevolle blikken toewerpend. Steels, flirtend, lonkend, heel Utrecht mag zien dat wij verliefd zijn. Ook heel Utrecht zag, dat ik even later over een paaltje struikelde en bijna door een pui viel. Maar dát deed ik zelfs verliefd, wist mijn vrouw mij te verzekeren. We zijn dus gauw, met de staart tussen de benen, op een terras een biertje gaan drinken. En bij dat ene biertje bleef het niet.

Vroeg in de avond gingen wij, tortelduifjes, naar de stad waar wij horen. Amsterdam. We stonden in een overvolle trein midden tussen de indianen, cowboys en cowgirls. De Toppers hadden blijkbaar  het Wilde Westen als thema. Kortom, het was afzien. Nog een paar biertjes op het plein tussen de Johan Cruijff Arena en de AFAS Live.

En dan gauw naar het voorprogramma van Eddie Vedder: Glen Hansard. Geweldig. En toen was het wachten op één van mijn jeugdhelden. Eddie Vedder. Voor velen bekend als frontman van Pearl Jam. Ik heb meerdere nekhernia’s geriskeerd met het headbangen op de nummers van Pearl Jam. Nu al weer 25 jaar geleden (1992) stond Eddie Vedder met zijn band op Pink Pop. Als broekies speelden ze Pink Pop plat. Met als hoogtepunt zijn stagedive tijdens het nummer Porch. Publiek en band waren compleet door het dolle heen.

Eddie Vedder was met Pearl Jam en met Kurt Cobain van Nirvana het boegbeeld van de Grunge scene. Ze kwamen uit de staat Washington en met name uit Seattle. Andere bands en frontmannen waren Alice in Chains (Layne Staley), Stone Temple Pilots (Scott Weiland) en Soundgarden (Chris Cornell). Chris Cornell heeft twee weken geleden een eind aan zijn leven gemaakt. Kurt Cobain in 1994, Layne Staley in 2002 en Scott Weiland in 2015! Seattle is dus niet alleen de bakermat van Grunge, maar ook de bakermat van zelfdoding onder grunge bandleden.

Daarmee is Eddie Vedder een van de laatste grunge helden die nog in leven is. Dan het concert. Ik had deze beste man nog nooit eerder live gehoord. Maar, wat een stem! Hij zat in zijn eentje in een huiskamer setting en speelde op zijn gitaren en een ukelele. De nummers Hard Sun, Guaranteed en zelfs Imagine van John Lennon kwam voorbij. Tussen de liedjes praat hij haast niet. En als hij praat, dan is het verlegen, bijna binnensmonds. We hebben twee uur lang mogen luisteren, genieten en voelen. Kippenvel, verwondering met een lach en een traan. Alle emoties kwamen voorbij. Ik ben een emotie drinker, dus kwamen er ook aardig wat biertjes voorbij.

Wat mij verbaasde, is dat hij met geen woord repte over de dood van Chris Cornell. Terwijl ze voordat hun echte carrières begonnen nog samen in een band speelden. The Temple of the Dog. Zoek maar eens de nummers Hunger Strike of Say Hello 2 Heaven op. hier de link naar Hunger Strike: https://www.youtube.com/watch?v=VUb450Alpps

Tegen een uur of 23 zat het erop en hebben we nog even gehapt en gedanst in de FEBO kroeg tegen de Arena aan. Ongegeneerd dansen met mijn vrouw. Ik heb het ritmegevoel van een wandelende tak. Bij mij is het ook altijd: één, twee, uit de maat. Als je mij ziet dansen, lijkt het net of ik dans op een ander nummer dan er daadwerkelijk wordt gedraaid. Mijn vrouw vindt het altijd wel aandoenlijk en laat me mijn gang gaan. Het is ook alleen als ik een slok op heb. Dan heb ik blijkbaar zelfvertrouwen. Na een uurtje de mensen daar vermaakt te hebben, was het tijd om te gaan. Ik kreeg als dank nog een hoed van de Toppers mee. Vervolgens gingen we met de trein terug naar Utrecht.

En zo ben ik dus net wakker gemaakt door mijn vrouw en zitten we in Lijn 37. Hopelijk gaat deze bus richting ons hotel. We rijden al twintig minuten en ik zit met een zelfverzekerd gezicht mijn vrouw gerust te stellen. Tien minuten later, krijg ik ook argwaan. Nog tien minuten later heb ik Google Maps maar even aan geslingerd en zie ik dat we min of meer terugrijden naar Amsterdam. Ik loop kwaad naar de buschauffeur: ‘Jij zei dat we langs ons hotel zouden komen!’ ‘Rustig aan, natnek. Ik zei dat we ’vast’ langs een hotel zouden komen, niet per se die van jouw. Ai. Houston, we have a problem! Waar is de noodrem? Stopknop. Eruit, en snel! Voor we het weten, staan we buiten en lopen we verloren langs één of andere rondweg. Het verkeer raast aan ons voorbij. Mijn vrouw, scherp als ze is, belt gelijk met een taxi. Twintig minuten later en vijftig euro lichter lopen we voldaan het hotel in.

Vedder gaat het goed.