Ik heb afgelopen weekend mijn huwelijk onbedoeld getest. Let op: het was dus niet vooropgezet. Uit pure verveling was ik maar eens wat gaan opruimen. En tijdens het opruimen trof ik een groen boekje aan. In één oogopslag herkende ik deze.

Het was vroeger de bijbel voor mij. Met afmetingen van 4×6 cm en een halve cm dik is er inderdaad sprake van een boekje. Maar de inhoud was in mijn tienerjaren van levensbelang. Waar iedereen tegenwoordig zijn oude vriendjes en vriendinnetjes via Facebook, Linkedin, Instagram en Google opzoekt, ben ik nog van de oude stempel. In het groene boekje hield ik vroeger nauwgezet de namen en telefoonnummers van mijn vriendinnetjes bij. Toen ik een vreugde kreet slaakte vanwege deze vondst en mijn vrouw daar (in eerste instantie) ook enthousiast op reageerde, had een leuke zondagmiddag kunnen ontstaan met het ophalen van oude herinneringen. Ware het niet dat het boekje toch meer namen bevatte dan mijn vrouw voor mogelijk had gehouden. Om geen gezichtsverlies te lijden had ik er haar niet bij verteld dat het niet allemaal ook daadwerkelijk veroveringen waren. Er zaten ook ‘wannahaves’ bij…Maar daar kon ik na enkele minuten natuurlijk niet meer eerlijk over zijn.

Toen er onder het boekje toch ook nog een aanzienlijke hoeveelheid valentijnskaartjes, verjaardagkaartjes en echte liefdesbetuigingen werden ontdekt, was het kwaad geschied…’Als vrouwen zoveel vriendjes zouden hebben, dan zouden ze hoeren worden genoemd’, of ‘was je echt zo leuk, dat er zoveel meiden geïnteresseerd waren?’. Ik maakte nog het standaard geintje dat ik vroeger op school op 13 februari ook altijd maakte. Ik zei dan dat ik de dag erop en de dagen er na vrij moest hebben. Op die manier kon ik alle valentijnskaartjes voor de deur weghalen, archiveren, prioriteren en voorzien van juiste antwoorden!

Dat was op dat moment niet de juiste grap. Ik ben zelf jaloers aangelegd en mijn vrouw normaliter niet, maar dit was toch iets te veel. Het was: ‘het groene boekje eruit of ik eruit!’ Ja dan kom je aan mijn fundament hè. Dan raak je me in mijn diepste, dan ga je me echt tergen. En dat moet je niet doen. Dan weet je het hè? Dan laat ik zien wie er een ruggengraat heeft. Weliswaar heb ik er twee hernia’s aan gehad, maar ik sta ergens voor. Juist, dat boekje is dus direct weggegooid. Hoe toepasselijk: in de groene container, maar een kwartier later weer opgeduikeld…En nu al een paar dagen druk met Google, Facebook en Linkedin om te checken hoe mijn godinnen van toen, uiteindelijk zijn ‘opgedroogd’.