Er ligt al weer een paar dagen ijs. Dat is al weer een paar jaar geleden. Mooie tijd: de eersten zijn bij ons al weer onderkoeld onder het ijs vandaan getrokken! Bij het zoeken van onze schaatsen zag ik in eens weer de ‘houtjes’ die ik vroeger zelf onder had. Geweldig!

Tegenwoordig is het allemaal high-tech: verstelbaar in alle richtingen, harde schoen, klapschaats. De ontwikkeling heeft niet stil gestaan. Vroeguh ging dat anders. Ik had een paar van die groene lubberen laarzen. Je weet wel: die met te dunne zool, waardoor je tenen er binnen een kwartier af vroren. Onder die laarzen werden de houtjes gebonden. Hoe strakker hoe beter, want dan werd de kracht beter over gebracht. Te strak was ook niet erg, want je tenen voelde je toch al niet meer.

Ik heb menig wedstrijd op de ijsbaan gewonnen op die groene laarzen met houtjes. Oh ja, de ijsbaan, nog meer nostalgie: groene veel te warme keet, petroleumkachel, kwast (warme ‘ranja’ voor de leken op dit gebied) en rookworst. En om indruk te maken op de meiden af en toe een rondje mee met de ‘snelheidsduivels’ op de binnenbaan. Daarna zo nonchalant mogelijk bij de meiden staan (met een hartslag van 200) en hopen dat ze zo onder de indruk waren dat je ze naar huis mocht brengen…

Maar goed: ik was bij de schoolwedstrijden vaak de snelste. Is verder niet interessant, maar bewijst wel dat er een groot sportman in mij verscholen zit. Het is er alleen niet volledig uitgekomen. Wedstrijden winnen was niet altijd even makkelijk. Naast de hevige concurrentie waren er ook altijd fraudeurs bij. Mijn neef voor op! Laten we mijn neef A.K. te D. noemen. Dat was een type dat bij de Cito-toetsen altijd ziek was. Hij had net als mij een gezonde portie faalangst, maar ging er anders mee om. Als de uitslagen van de Cito-toetsen er waren, was hij vaak wel weer van de partij. Dan ging hij naar de onzekere meiden uit de klas en zei hij dat hij de uitslagen al had gezien en dat zij nog niet geschikt waren voor de huishoudschool! Tranen met tuiten. Maar wat deed hij bij de schaatswedstrijden ? Hij bond zijn houtjes juist niet strak onder zijn groene laarzen, hij had ze juist te los. Net voor het startschot klapte hij de houtjes dan naar de zijkant en begon als een gek te rennen op de laarzen! Was inderdaad lachen. Meestal eindigde hij alsnog als laatste omdat die groene laarzen zonder profiel uitgevoerd werden en hij uitgleed en zijn enkel verstuikte. Kon ie weer mooi een paar dagen thuis zijn.

Die tijd komt nooit meer terug. Tegenwoordig staat iedereen direct op een paar harde schaatsen, waardoor je zelfs zonder techniek en uithoudingsvermogen vooruit komt. Ik zweer bij houtjes. Iedereen zou het hier op moeten leren. Het is eigenlijk hetzelfde als de pizzapunt bij skiën of watertrappelen bij zwemmen, als je dat niet kunt heb je geen enkel recht om mee te doen!