Jeugd van tegenwoordig: uitgaan in de vorige eeuw gebeurde in discotheken. In het noorden van Overijssel en omstreken waren veel discotheken. De Old Timer, Celebration (alias Celekakki), het Podium, Zaal Dijk, Zak Uelsen, Lord Nelson, Kisteman en de Mauritshof. Elke discotheek had zijn eigen sfeer en publiek. Naar mijn idee, mochten ze geen van allen de schoenveters van Takens in Balkbrug strikken.

Je leest het, je hebt te maken met een fan. Dit verhaal is een eerbetoon aan Takens. Takens toen ik er met mijn vrienden kwam: de jaren ’80 en ’90 van de vorige eeuw. Toen was de lucht nog schoon en seks vies. Het publiek kwam van heinde en verre naar Balkbrug, om een mooie avond te hebben.

Feiten: zaterdagavond en zondagmiddag open. Twee zalen, het vrijgezellencafé en een bowlingbaan. In de grote zaal stond de diskjockey singletjes van vinyl te draaien of was er een ‘drive-in show’. In de kleine zaal werd er opgetreden. Koos Alberts, Marco Borsato, De Dolly Dots, maar ook Dennie Christian. Dennie Christian kwam vaker dan ons lief was, want hij was standaard de vervanger van André Hazes, die vaak niet kwam opdagen. In beide zalen waren de meters bier niet aan te slepen. Takens was niet alleen van de jongeren, het was van iedereen. Niet alleen de roestige ritsen, maar ook de twintigers en dertigers waren goed vertegenwoordigd en zorgden in hoge mate voor de omzet.

In mijn beginjaren was ik er altijd voor half tien, dat scheelde tien gulden(!) en daardoor had ik vijf munten extra. Dan was je toch het mannetje, hele week hard geleerd en gewerkt en dan gewapend met twintig munten Takens in. De ene zak vol met munten en de ander vol met mannelijke hormonen. Je raad al welke zak aan het eind van de avond gegarandeerd leeg was.

In Takens was het leven overzichtelijk. Je wist wie bij de entree stond, wie bij de munten stond en wie het bier in tapte, maar ook wie je er desgewenst uit trapte. Er uitgetrapt worden, dat hoorde ook bij Takens. Takens had een eigen ‘knokploeg’, bestaande uit glazenhalers en uitsmijters. Dat waren potige Balkenezen, die nergens voor terugdeinsden en een neus hadden voor aankomende opstootjes. Als je vervelend werd of begon te vechten, dan sleepten ze je de zaal uit en op de parkeerplaats kreeg je nog een paar tikken na. En terecht! De volgende week, was het gewoon weer ouwe jongens krentenbrood. Ook dat was duidelijk en overzichtelijk.

Qua overzichtelijkheid was het zelfs zo, dat ieder dorp min of meer zijn vaste plek had, zeker in de grote zaal. Aan de linkerkant stond: ‘Nieuwleusen en omstreken’, voorin ‘Dedemsvaart en omstreken’ en achterin bij de diskjockey ‘Balkbrug en omstreken’. De dansvloer was groot en werd vrijwel alleen gebruikt door de vrouwen. Sigaretten in de ene hand en een Bessen Jus in de andere. Het motto was: ‘stappie hier, stappie daar en ook dit dansje is weer klaar’. De mannen stonden natuurlijk te lonken naar zoveel souplesse en choreografie. Ik was, net als de meeste kerels, geen Don Juan. De prioriteiten lagen soms meer bij bier en sterke verhalen, dan bij de vrouwen. Soms had ik beet en kwam ik met een openingszin: ‘Ben je al eens eerder in de zevende hemel geweest?’ Dan keek ze me vaag aan, want ze had met door het lawaai niet gehoord…Voordat we dan naar buiten gingen, kwam je nog langs de TL verlichting. Ook dat was typisch Takens, en superhandig. Voor beide partijen. Want je kon ‘het vlees’ nog even real-time keuren. Ik noemde dat de zogenaamde ‘TL controle’.

De TL controle doorstaan? Dan naar buiten, naar het parkeerterrein om daar wat te ‘knooien’. Met de ervaring, die ik nu heb, kan ik het in mijn geval niet anders noemen. Met de handen onder de kleding beha bandjes los proberen te krijgen en vervolgens wat knijpen en frunniken aan de borsten. Vervolgens nog even wat schaamhaar in de war brengen, en ook daar wat drukken en wrijven, dat was de rode draad. Na een kwartiertje zeiden ze vaak dat ik er wel mee mocht ophouden. Dat had ik toch maar even mooi gedaan! Ik had haar als een ware Don Juan, met mijn magische handen binnen een kwartier in de zevende hemel laten belanden! Achteraf besef dat ik ze eerder in de hel bracht dan in de hemel met mijn gefrunnik. De meiden kreunden wel, maar dat was eerder van de pijn dan van genot. Na het geknooi ging ik vaak nog even naar binnen om af te pilsen.

Om half drie ’s nachts gingen de lichten aan, werd er nog een snack gepakt en stonden we buiten wankelend de eerst voorzichtige conclusies te trekken van dit avondje Takens. Een ding was zeker: volgende week zouden we er weer zijn!

Nog een verhaal uit de regio lezen? Ik ben gesteriliseerd in Hobby Centrum Hardenberg: Lees dit verhaal: ‘Geholpen worden’