In september 2016 heb ik besloten het Pieterpad te wandelen. Samen met mijn broer. Dit pad is vijfhonderd kilometer lang en begint in Pieterburen in Groningen en eindigt op de Pieterberg bij Maastricht. We zijn na acht wandeldagen in Hardenberg aangekomen.

Dit verslag gaat over onze etappe van Hardenberg naar Junne, een gehucht voor Ommen. Een heuse thuiswedstrijd, want wij komen uit Hardenberg. Dedemsvaart om precies te zijn. De laatste keer dat we de stoute wandelschoenen hadden aangetrokken, is al weer zeven maanden geleden. Je zou denken, dat wij motivatieproblemen hebben, maar niets is minder waar. Prioriteiten stellen, noemen ze dat. Mijn broer moest zijn nieuwbouw huis afbouwen en ik had het druk met dromen over een nieuwbouw huis. Zijn huis is zo goed als af, mijn droom staat in de koelkast. Naast de flesjes Heineken.

Maar goed, het is zondag 21 januari 2018, en we staan in Hardenberg, rond een uur of tien ‘s ochtends. Het is druk met kerkgangers. Hardenberg is en blijft een gereformeerd dorp, veel ‘fienen’ hier. Ze zijn van de ‘tempel’. Wij staan daar rustig naar te kijken en doen wat rek en strek oefeningen. We doen een schietgebedje. Het Pieterpad wandelen is en blijft topsport.

We hebben vandaag ongeveer 12 kilometer voor de boeg, de afstand is niet echt mannelijk, maar het tempo wel, bleek later. Een gemiddelde waar we vroeger op school alleen maar van konden dromen: vijf komma negen.  5,9 km/uur, is niet slecht. We hadden er echt zin in. We gunden ons nauwelijks de tijd voor een bakkie koffie. We hadden nauwelijks tijd voor socialtalk met andere Pieterpadlopers. We kwamen namelijk een paar kilometer nadat we Hardenberg achter ons hadden gelaten, een paar rasechte Dedemsvaarters tegen, die het Pad ook lopen. ‘Jullie zijn al een mooi stuk van de Tempel man’, wisten wij uit te brengen. Het was de familie Tempelman. (Oprechte excuses voor deze slechte grap.) Elkaar op afstand wat vriendelijkheden toeroepend, snelden wij voort. We komen ze vast bij een andere etappe nog wel tegen, dan laten we ons wel van de sociale kant zien.

Mochten wij toch motivatieproblemen hebben, dan zijn deze na deze fantastische dag verdwenen. Het was prachtig weer (graad of 7 en volle bak zon) en de route was ook lekker. Want het mag best eens gezegd worden. Het Vechtdal is mooi. De eerste kilometers lopen we parallel aan de Vecht, nabij Rheeze schieten we het bos in: Boswachterij Hardenberg, dat na 1930 als productiebos is aangelegd. In de jaren ‘60 hebben ze er een bosbad in aangelegd: De Oldemeijer. De Copacabana van Hardenberg. Dat deze streek niet alleen populair is bij ons, maar ook bij andere landgenoten en de laatste jaren steeds meer Duitsers, bewijzen de vele campings die hier gelegen zijn. Stuk voor stuk topcampings. Na een kilometer of vijf in dit bos te hebben gelopen zijn we bij de finish en nemen we ons voor volgende keer meer te genieten. Snelheid naar beneden, kilometers naar boven.

Lees hier het vorige Pieterpadverhaal, met nog meer achtergrondinformatie dan in dit verslag!

Leef je nog in 2017 en heb je de kerstversiering nog niet opgeruimd? Laat dit dan lekker staan, het is zo weer december… Want kerstbomen aftuigen is zo makkelijk nog niet! Lees Kerstboom aftuigen